Παραδεισένιοι παραθαλάσσιοι προορισμοί

Για εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη, οι καλοκαιρινές διακοπές δεν μπορούν να θεωρηθούν ολοκληρωμένες, αν δεν περιλαμβάνουν βουτιές στη θάλασσα και ηλιοθεραπεία στην αμμουδιά. Αποτέλεσμα της συνεχούς κίνησης των κυμάτων, μέσω της οποίας μεγάλες ποσότητες άμμου και θρυμματισμένων βράχων μεταφέρονται στις ακτές, οι παραλίες αγαπήθηκαν αρχικά για τις- υποτιθέμενες- θεραπευτικές τους ιδιότητες.

Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι Βρετανοί κατέφθαναν μαζικά στις ανεμοδαρμένες ακρογιαλιές της Ουαλίας, με την πεποίθηση ότι η κατανάλωση θαλασσινού νερού θα τους θεράπευε από διάφορες παθήσεις. Μισό αιώνα αργότερα, οι παραλίες ήταν ήδη αγαπημένος προορισμός για τους ευκατάστατους Ευρωπαίους και Αμερικάνους- τουλάχιστον, όταν τους το επέτρεπε ο καιρός.

Στις μέρες μας, η λευκή άμμος και τα καταγάλανα νερά, συχνά με φόντο κατάφυτες πλαγιές ή φοινικόδεντρα, έχουν καθιερωθεί ως απαραίτητα συστατικά ενός “παραδεισένιου” παραθαλάσσιου προορισμού. Την ευθύνη για αυτό έχουν, σε μεγάλο βαθμό, Χολιγουντιανές υπερπαραγωγές όπως η “Γαλάζια Λίμνη” και η “Παραλία”, καθώς και η συστηματική διαφημιστική προβολή περιοχών όπως οι Σεϊχέλες, οι Μαλδίβες και ο Άγιος Μαυρίκιος. Ωστόσο, το τι συνιστά την ιδανική παραλία εξακολουθεί να παραμείνει αντικείμενο προς συζήτηση, ιδιαίτερα σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, που φημίζεται για την πολυμορφία της και το μήκος της ακτογραμμής της.

Η λεγόμενη “αστική παραλία” είναι μια σύγχρονη εφεύρεση, που έχει ως στόχο να προσφέρει στους κατοίκους των μεγαλουπόλεων έστω μία ψευδαίσθηση παραθαλάσσιας αναψυχής. Οι αστικές παραλίες συνήθως αποτελούνται από πισίνες, συντριβάνια ή ειδικά διαμορφωμένες όχθες ποταμών, οι οποίες αποκτούν “άρωμα” θάλασσας με την προσθήκη αρκετών τόννων εισαγόμενης άμμου. Ένα βήμα πιο πέρα είναι οι τεχνητές παραλίες, στεγασμένες ή μη, οι οποίες συνηθίζονται σε χώρες όπως η Σιγκαπούρη, η Ιαπωνία και τα Αραβικά Εμιράτα.

Κείμενο-φωτογραφίες: Χριστίνα Σανούδου